‏ Job 30

1“แต่เดี๋ยวนี้ผู้ที่อ่อนอาวุโสกว่าข้า เย้ยหยันข้า
ซึ่งบิดาของเขาเหล่านั้นข้ายังรังเกียจ
ไม่ให้มาอยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า
2มืออันเปี่ยมพลังของพวกเขามีประโยชน์อันใดสำหรับข้า
ในเมื่อกำลังวังชาเสื่อมถอยจากพวกเขาแล้ว
3พวกเขาผอมโซเพราะหิวโหยและขาดอาหาร
ซัดเซพเนจรไปในถิ่นกันดารยามค่ำคืน
4พวกเขาเก็บผักตามพุ่มไม้
และเก็บรากไม้เป็นอาหาร ▼

▼หรือเชื้อเพลิง

5พวกเขาถูกขับไล่ไสส่งจากเพื่อนพ้อง
ผู้คนตะโกนไล่หลังราวกับว่าเขาเป็นขโมย
6พวกเขาถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในพื้นลำธารซึ่งแห้งขอด
ตามโพรงหรือตามซอกหิน
7พวกเขาส่งเสียงร้องอยู่กลางพุ่มไม้
และซุกตัวกันใต้พุ่มหนาม
8พวกเขาเป็นคนถ่อยด้อยสกุล
ถูกขับไล่จากแผ่นดิน

9“และบัดนี้ลูกๆ ของพวกเขาร้องเพลงเย้ยข้า
ข้าตกเป็นขี้ปากของพวกเขา
10พวกเขารังเกียจข้าและไม่ยอมเข้ามาใกล้ข้า
พวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าอย่างไม่ลังเล
11ในเมื่อพระเจ้าทรงปลดธนูของข้าและทำให้ข้าทุกข์ยาก
พวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจต่อหน้าข้า
12ข้าถูกพวกเขา ▼

▼หรือเผ่านั้นในภาษาฮีบรูคำนี้มีความหมายไม่ชัดเจน

จู่โจมเข้ามาด้านขวามือ
พวกเขาวางกับดักหลุมพรางไว้
และโอบล้อมเข้ามาต่อสู้กับข้า
13พวกเขาปิดกั้นทางหนีของข้า
และทำลายล้างข้า
พวกเขากล่าวว่า ‘ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย’ ▼

▼หรือและทำลายล้างข้า / โดยไม่ต้องมีใครช่วยพวกเขา

14พวกเขาตรงรี่เข้ามาหาตามรอยแยก
ทะลักเข้ามาท่ามกลางซากปรักหักพัง
15ความอกสั่นขวัญแขวนจู่โจมข้า
ศักดิ์ศรีของข้าสูญสิ้นเหมือนถูกลมพัดไป
สวัสดิภาพของข้าลอยลับไปดั่งเมฆ

16“บัดนี้ชีวิตของข้าตกต่ำไป
วันคืนอันทุกข์ทรมานยึดข้าไว้
17ค่ำคืนทิ่มแทงกระดูกของข้า
ความเจ็บปวดกัดกินข้าไม่หยุดหย่อน
18โดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ เสื้อผ้าของข้าถูกกระชากออก ▼

▼หรือโดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ พระเจ้าทรงกลายเป็นเหมือนเสื้อผ้ารัดตัวข้า

ข้าถูกคว้าที่คอเสื้อ
19พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในโคลน
ข้ากลายเป็นเหมือนฝุ่นและขี้เถ้า

20“ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบ
ข้าพระองค์ยืนขึ้น พระองค์ก็เพียงแต่ทอดพระเนตร
21พระองค์กลับโหดร้ายต่อข้าพระองค์
และทรงเล่นงานข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์
22พระองค์ทรงฉวยข้าพระองค์ขึ้นและให้ลมพัดพาข้าพระองค์ไป
และทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ไปมาในพายุ
23ข้าพระองค์ทราบว่าพระองค์จะนำข้าพระองค์ไปสู่ความตาย
ไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต

24“แน่ทีเดียว ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยคนที่แตกสลาย
เมื่อเขาทุกข์ยากและร้องขอให้ช่วย
25ข้าไม่ได้ร่ำไห้เพื่อผู้ตกทุกข์ได้ยากหรือ?
จิตวิญญาณของข้าไม่ได้เศร้าเสียใจเพื่อผู้ยากไร้หรือ?
26ถึงกระนั้นเมื่อข้ามุ่งหวังสิ่งที่ดีกลับได้สิ่งที่เลวร้าย
เมื่อข้ามองหาความสว่างกลับได้ความมืดมน
27จิตใจของข้าทุกข์ร้อนไม่หยุดหย่อน
พานพบแต่วันคืนอันทุกข์ทรมาน
28ผิวข้าหมองคล้ำแต่ไม่ใช่เพราะกรำแดด
ข้ายืนขึ้นร้องขอความช่วยเหลือต่อชุมชน
29ข้าถูกมองว่าเป็นพี่น้องกับหมาป่า
และเป็นเพื่อนกับนกเค้าแมว
30ผิวของข้าดำและตกสะเก็ด
กายข้าร้อนรุ่มด้วยพิษไข้
31เสียงพิณของข้ากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ
และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้